Sagan af Rómeó og Júlíu

Kötturinn Garpur stendur stundum framan við húsið
þar sem við Kolgríma höldum til þessa dagana. En hann fær ekki að koma inn.
Ég fæ sting í hjartað að horfa á þessa elsku þar sem hann mænir með sínum fallegu augum inn um gluggann og skilur ekkert í því að ég skuli ekki bjóða honum í bæinn.
Í dag sat hann við garðdyrnar og Kolgríma lá í stofuglugganum. Þau horfðu hvort á annað og ég fékk næstum tár í augun að sjá til þeirra, ég hélt að þau væru svona leið yfir að fá ekki að hittast.
Ég lét Kolgrímu út á stigapallinn en hún gerði sér lítið fyrir og lamdi Garp í hausinn og dreif sig svo inn aftur þegar Garpur skrunaði niður í garðinn.
Ástin er óskiljanleg á köflum.